Η πληθωρική Ακανθού έδινε πάντα έμπνευση και κέντριζε τη φαντασία των ευαίσθητων ψυχών, οι οποίες μετάπλαθαν τούτη τη θαυμαστή ομορφιά σε τέχνη ξέχωρη και μοναδική. Μια από αυτές τις τέχνες είναι και η «έγχρωμη ακανθιώτικη ξυλογλυπτική», που άγγιζε σχεδόν όλη την ξύλινη οικοσκευή των σπιτιών τους, όπως: σεντούκια, τοιχάρμαρα, σουβάντζες, καρέκλες, ερμάρια, κουτάλες κ.ά. Η μοναδικότητά τους έγκειται στο ότι χρησιμοποιούνταν επιλεγμένα ξύλα χωρίς ρόζους από τα δέντρα του βουνού, αλλά και φυσικές βαφές από παλιά μεταλλεία, όπως πράσινο, κίτρινο, γαλάζιο και καφέ χρώμα από τη σκουριά των μεταλλείων ή κοπανισμένα χαλίκια της θάλασσας της Ακανθούς.

Στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης στη Λευκωσία βρίσκονται θαυμάσια τέτοια, αυθεντικά, Ακανθιώτικα, έγχρωμα ξυλόγλυπτα. Τέτοιου είδους ξυλόγλυπτα βρίσκονται σε αρκετά σπίτια ιδιωτών καθώς και σε διάφορες συλλογές όπως στο Πολιτιστικό ίδρυμα – Μουσείο της Τράπεζας Κύπρου.

Ονομαστά είναι και στα υφαντά κυρίως τα μεταξωτά, τα κουκουλάρικα και τα μάλλινα, από αυθεντικό μαλλί προβάτων.

Λόγω του πλούσιου βιότοπου αναπτύχθηκε και ο γαστρονομικός πολιτισμός με αξιοποίηση των φυτών, κυνηγίων, θαλασσινών, οστρακοειδών, σαλιγκαριών και άλλων υποπροϊόντων, όπως χαρουπόμελο, τιτσιρίες, τζιερτζελούθκια κ.τ.λ. τα οποία ο Δήμος Ακανθούς ανέδειξε στο βιβλίο του «Λεύκωμα, χρωμάτων, αρωμάτων γεύσεων κι αγιασμάτων».

Με το δίκαιο προσωνύμιο «Ακανθού των Γραμμάτων» αρκετοί Ακανθιώτες ασχολήθηκαν με την δόκιμη γραφή, γράφοντας και εκδίδοντας αρκετά αξιόλογα έργα σε πεζό, ποίηση, θεατρικό, κυπριακή ποίηση, διήγημα, μυθιστόρημα, παιδική λογορεχνία κ.ά. δίνοντας ένα πολιτισμό στίγμα με την λογοτεχνική παραγωγή τους.

Γενικά οι Ακανθιώτες ήσαν λάτρεις της τελειότητας και του ωραίου σε κάθε έκφραση της ζωής τους, ακόμα και στα κτίσματα σπιτιών, εκκλησιών, γεφυριών κ.ά., αλλά και ζυμωτών, κεντημάτων κ.ά.

Ο πολιτισμός στην Ακανθού είναι ένας κώδικας έκφρασης, επικοινωνίας και ειδικής ταυτότητας που προσδιορίζει την περιοχή και δίνει ελπίδα συνέχισής του, ως μέρος της κοινωνικής συνοχής.